Крајот на фудбалот

Во меѓувреме, некаде на другиот дел од галаксијата, Тој, седеше и размислуваше на глас.

“Јас, значи, сум створил се... Планети, фотони, неутрони, реки и планини, љубов и омраза, војна и мир... Што ми требаше да додадам и глупост, тоа не ми е јасно. Глупоста ми ги надмина со количество сите останати креации... Ја има повеќе од водородот, помасовна е од сета маса на сите планети заедно, почиста и поперфектна од било која река што сум ја створил...Извонредна креација, тоа признавам, но многу се распростани. Еве на пример, гледајте ги овие идиоти со топкана, ставиле две мрежи и ајде сега, кој подобро ќе ја вметне топката во нив! А другите идиоти се радуваат и врескаат на глас! Море, по ѓаволите со сите вас!”

Тој, замислен над овие темни мисли, посегна по Тоа, го стави во Онаквото, го полеа со малку Такво, и Фудбалот го снема. Едноставно испари во бесконечноста на универзумот, не оставајќи апсолутно никаква трага од своето присуство. Универзумски гледано, неговото непостоење не придизвика ама баш ништо.

Тој ги остави Тоа, Онаквото и Таквото на страна, се почеша по брадата и реши дека добро би му дошол малку сон. Го вклучи Апаратот за Сонови, притисна на Случаен Сон и заспа.

Заспа, и сонуваше дека е саксија.